Calling: A Sohrab Sepehri Poem

Girl, probably not reading Fiqh - painting by Sohrab Sepehri 

شعر های سهراب رو دوست دارم؛ دوست دارم بلند بخونمشون، زمزمه شون کنم، ترجمه شون کنم،به زور برای بقیه بلغور کنمشون و یا حتی (برای آدم گشادی مثل من) حفظ شون کنم. از اونجایی که تصمیم گرفتم اینجا رو باز کم کم راه بندازم و شروع کنم از زندگیم نوشتن و چیزهای دیگه، این پست شروع دوباره رو یه ترجمه از سهراب میذارم. 

Calling

Where are my shoes?

Who called me by my name?

It was a familiar voice, the way the wind is familiar to a leaf falling.

Mother is still asleep in the other room.

Maybe just like all the people in the city.

The spring night moves swiftly, like a requiem over the seconds

and the cold wind steals my nap from the edge of the green blanket.

It smells like travel.

In my pillow, birds sing.

It will be morning and to this glass of water

the sky will travel.

I have to leave tonight.

I have talked to the people from the sincerest windows

but I heard nothing from time.

No eye, never looked at the earth

lovingly.

Nobody astonished looking at a garden.

None took the raven seriously.

I get depressed the size of a could when I see the angel

– girl next door –

reads Fiqh.

There are some things; moments of crescendo

(For example, I saw a poet

who was so eliminated in space that the sky

laid an egg on her eyes.

On some other night, a traveler asked me

“How much is left to the sunrise of the grapes”?

I have to leave tonight.

I will take my backpack

the one that can carry my lonely shirt

and go in a direction

where the epic trees live,

in a direction where the wordless chasm calls me over.

Somebody call my name again.

Where are my shoes?

Sohrab Sepehri

فارسی "ندای آغاز" رو میتونید توی این بلاگفا بخونید.

+ هشت کتاب رو سال آخر خوابگاه بهشتی از محسن (به زور و جلوش چشمش) دزدیم. باید بگم که بای فار یکی از بهترین دزدی هام بوده تا الان. در مورد احساسم به سهراب نمیدونم چطوری باید شروع کنم. جاهایی برام یه شاعر سفره؛ شاعری که از به جایی تعلق نداشتن، روی چیزی تعصب نداشتن، و همه چیز و همه جاها رو دوست داشتن،زمزمه میکنه. مثل همین شعر بالا که رگه هایی از سیر و سفر توش هست. وقتی زندگی‌نامه اش رو میخونم، بیشتر شبیه خودم میبینمش. یه فرد هجده ساله ای برای دانشگاه از کاشان کوچک به تهران گنده اومد و کم کم هم اینجا موندگار شد تا دوباره، توی میانسالگی به کاشان (یکی از روستاهاش) برگشت. نمیدونم. احساس های زیادی دارم. منم بعد از پنچ شش سال زندگی توی تهران کمی ازش خسته شدم و مثل اول دیگه دوستش ندارم. ولی خب نه اونقدر که دلم بخواد برگردم کاشان. سهراب هم شرق رفت (ژاپن) و هم غرب. اگه اشتباه نکنم یه بار هم رفت ایتالیا برای مدرسه تابستانه. نقاشی میخوند اونجا. منم یحتمل تا چند سال دیگه برای ادامه تحصیل برم یه طرفی. شاید هم حتی جور نشه که برم، اما خب این احساسه آدم هاست که اهمیت داره.

در هر صورت، شعرای سهراب برام خیلی ارزشمنده و شاید یه روزی منم نوشتمشون. ولی فعلا به خواندن و زمزمه کردن و شاید اگر معجزه‌ای رخ داد، به حفظ کردنشون ادامه میدم.

Sohrab, drinking chai next to a river